Κυριακή 5 Απριλίου 2009

«Ζωόφιλοι» σύγχρονοι καλλιτέχνες

Ο καλλιτέχνης Γκιγέρμο Βάργκας Αμπακούκ προκάλεσε σοβαρές αντιδράσεις παγκοσμίως με το έργο του «Είσαι ό,τι διαβάζεις».Το 2007 ο καλλιτέχνης πλήρωσε παιδιά για να του παγιδεύσουν ένα αδέσποτο σκυλί,από τα αναρίθμητα που κυκλοφορούν άρρωστα και υποσιτισμένα στη Μανάγκουα, πρωτεύουσα της Νικαράγουας,όπου επρόκειτο να παρουσιασθεί η έκθεσή του.Παράλληλα στον χώρο της γκαλερί Codice ο Αμπακούκ σχημάτισε,κολλώντας κροκέτες σκυλοτροφής στον τοίχο,τη φράση: «Είσαι ό,τι διαβάζεις».Επειτα πήρε το σκυλί και το έδεσε στον χώρο της γκαλερί,κάτω από την επιγραφή,με κοντό λουρί.Γέμισε ένα πιάτο με σκυλοτροφή και το άφησε σε ένα σημείο όπου το σκυλί να μπορεί να το δει και να το μυρίσει,αλλά όχι να το φτάσει.Παράλληλα ακουγόταν,παιγμένος ανάποδα,ο ύμνος των Σαντινίστας,ενώ ταυτόχρονα καιγόταν,σαν σε βωμό,ένα κιλό κρακ.Κατά τον καλλιτέχνη και τον γκαλερίστα του,το σκυλί είχε όνομα: λεγόταν Θεία Γέννηση- φόρος τιμής στη Νατιβιντάντ Κάντα,μια Νικαραγουανή η οποία είχε κατασπαραχθεί πρόσφατα από άγρια, αδέσποτα σκυλιά.Κατά τη διάρκεια της έκθεσης κανένας από τους επισκέπτες δεν έσπρωξε,έστω λίγο,το πιάτο με το φαγητό με το πόδι του.Ούτε ο καλλιτέχνης τάισε το σκυλί και η Θεία Γέννηση πέθανε από ασιτία. Τουλάχιστον σύμφωνα με όσους διαμαρτυρήθηκαν,καθ΄ ότι ο θάνατος του σκυλιού παραμένει ανεπιβεβαίωτος και κανένα έγκυρο ΜΜΕ δεν μετέδωσε με βεβαιότητα ό,τι συνέβη.

Το άρθρο ολόκληρο μπορείτε να το διαβάσετε στο Βήμα της Παρασκευής 29 Μαρτίου 2009.

Πέμπτη 2 Απριλίου 2009

Φάρμακο κατά του καρκίνου για «Οσκαρ»

ΣΟΛΤ ΛΕΪΚ O Οσκαρ αποτελεί πλέον διασημότητα που αναφέρεται σε έγκριτα επιστημονικά συνέδρια και η φωτογραφία του έχει κάνει τις τελευταίες ημέρες τον γύρο του κόσμου. Οχι, δεν πρόκειται για κάποιον επιστήμονα, αλλά για έναν ασθενή ο οποίος απαλλάχθηκε από τον επιθετικό καρκίνο του χάρη σε ένα νέο, πειραματικό φάρμακο. Ο συγκεκριμένος ασθενής έχει μια ιδιαιτερότητα: είναι τετράποδος! Για την ακρίβεια, ο Οσκαρ είναι ένα δεκάχρονο μπισόν φριζέ που ασθένησε με αδενοκαρκίνωμα του εντέρου, με αποτέλεσμα οι γιατροί να μην του δίνουν περισσότερους από τρεις μήνες ζωής. Ωστόσο μετά τη χορήγηση της νέας θεραπείας, η οποία ονομάζεται nitrosylcobalamin (ΝΟ-Cbl) και αποτελεί συνδυασμό βιταμίνης Β12 και μονοξειδίου του αζώτου, το ζώο απαλλάχθηκε από τον καρκίνο του και κατάφερε να επιστρέψει στην κανονική... σκυλίσια ζωή του. Δεδομένης της γενετικής συγγένειας του ανθρώπου με τους σκύλους, η περίπτωση του Οσκαρ δε γεννά μόνο ελπίδα για τους υπόλοιπους τετράποδους φίλους του, αλλά και για αντιμετώπιση καρκίνων που πλήττουν τον άνθρωπο.
Η περίπτωση του Οσκαρ παρουσιάστηκε στην αρχή της εβδομάδας κατά τη διάρκεια συνεδρίου της Αμερικανικής Εταιρείας Χημικών στο Σολτ Λέικ από τον Τζόζεφ Μπάουερ, ο οποίος και ασχολήθηκε μαζί της στο Κέντρο Αιματολογίας και Μοριακής Ογκολογικής Θεραπείας στην Κλινική Κλίβελαντ στο Οχάιο όπου εργαζόταν τότε (ο Μπάουερ είναι πλέον διευθυντής επιστημονικής έρευνας στο Ερευνητικό Ιδρυμα Μπάουερ στη Φλόριδα).
Οι ιδιοκτήτες του Οσκαρ από το Μίλφορντ της Μασαχουσέτης ήλθαν σε επαφή με τον Μπάουερ ενώ βρίσκονταν σε απόγνωση για την τύχη του σκύλου τους: η διάγνωση που του είχε γίνει δεν άφηνε περιθώρια αισιοδοξίας και σκέφτονταν σοβαρά να κάνουν ευθανασία στο ζώο. Τότε ο ερευνητής τούς πρότεινε να δοκιμάσουν την πειραματική θεραπεία του ΝΟ-Cbl. Την έστειλε στον κτηνίατρο του Οσκαρ και ξεκίνησε η χορήγησή της.
Oπως αποδείχθηκε, εκείνο το τηλεφώνημα ήταν και η σωτηρία για το δεκάχρονο άρρωστο μπισόν. Το ΝΟCbl που δρα σαν «δούρειος ίππος» οδήγησε στην... άλωση του καρκίνου. Το συγκεκριμένο φάρμακο έχει την ικανότητα να διεισδύει, περνώντας απαρατήρητο, στα καρκινικά κύτταρα και να απελευθερώνει, όταν πια βρίσκεται εντός τους, το «όπλο» που κρύβει μέσα του και είναι ικανό να τα εξολοθρεύσει.


Ολόκληρο το άρθρο μπορείτε να το διαβάσετε στο ΒΗΜΑ της Παρασκευής 27 Μαρτίου 2009.

Τρίτη 31 Μαρτίου 2009

Γκόγια: Ένας σκύλος


To 1819 ο Γκόγια αγόρασε ένα εξοχικό σπίτι στα περίχωρα της Μαδρίτης και αποσύρθηκε εκεί με την Λεοκάδια, την παντρεμένη με την οποία είχε παράνομο δεσμό. Σε δύο από τα δωμάτια του σπιτιού ζωγράφισε 14 ζωγραφιές που δεν προορίζονταν για το κοινό και δείχνουν τον έντονο πεσιμισμό που είχε καταλάβει τον ζωγράφο. Ανάμεσα σε αυτές τις ζωγραφιές (και συγκεκριμένα στο δωμάτιο του πάνω ορόφου) βρίσκεται το Ένας Σκύλος. Το μόνο που φαίνεται είναι το κεφάλι ενός σκύλου το οποίο καταλαμβάνει ένα πολύ μικρό κομμάτι. Στον υπόλοιπο πίνακα δεν αναγνωρίζεται τίποτε άλλο. Ο σκύλος φαίνεται να βουλιάζει σε κινούμενη άμμο, ο πνιγμός του είναι σίγουρος και δεν υπάρχει πουθενά κάποιος ο οποίος θα μπορούσε να τον σώσει.

Τρίτη 17 Μαρτίου 2009

Ζωή σκυλίσια


Ενδιαφέρουσα ταινία το «Μάρλεϊ, ένας μεγάλος μπελάς», που κυκλοφόρησε στην Αμερική με τίτλο Marley & Me. Η ταινία στηρίζεται στο βιβλίο Marley & Me: Life and Love with the World's Worst Dog, του δημοσιογράφου John Grogan.

Δευτέρα 16 Μαρτίου 2009

Ο σκύλος που πέθανε από λύπη


Το συγκινητικό εύρημα ενός σκελετού στη νεκρόπολη της Ελεύθερνας στην Κρήτη έρχεται να μας θυμίσει μύθους και μαρτυρίες για τη σχέση φιλίας ανάμεσα στους αρχαίους Ελληνες και σε ζώα που τους συντρόφευαν

της χαρας κιοσσε | Κυριακή 15 Μαρτίου 2009

Ο Νίτσε είπε κάποτε ότι η πείνα του ανθρώπου για γνώση «έφαγε» τον μύθο. Βεβαίως δεν είναι απολύτως ακριβές. Η αλήθεια όμως είναι ότι ορισμένοι μύθοι έχουν επιβεβαιωθεί κατά τον έναν ή τον άλλον τρόπο από τη γνώση, ή αν θέλετε από την επιστήμη, και η αρχαιολογία κάθε τόσο φέρνει στο φως ευρήματα που ικανοποιούν κάπως αυτή τη... μυθοφάγο πείνα μας. Ενα τέτοιο παράδειγμα είναι η σχέση που σύμφωνα με τον μύθο είχε αναπτυχθεί στην ελληνική αρχαιότητα ανάμεσα στον άνθρωπο και σε ορισμένα ζώα. Ασφαλώς όχι όλα τα ζώα. Υπάρχουν όμως ανασκαφικές ή και ιστορικές μαρτυρίες για τον δεσμό που ανέπτυξαν οι άνθρωποι με ζώα που υπηρετούσαν ορισμένες ανάγκες τους, όπως ήταν ο πόλεμος, το κυνήγι και ίσως και η συναισθηματική ανάγκη για συντροφιά. Νωρίτερα, στην αρχαία Αίγυπτο είναι γνωστή η σχέση ανθρώπου- ζώου αλλά με τη μορφή της λατρείας που είναι διαφορετικό από αυτό που συνέβαινε στην αρχαία Ελλάδα όπου, όπως φαίνεται, υπήρξε συντροφικότητα και μια κάποια ισοτιμία. Τέτοια τύχη είχαν κυρίως τα άλογα και οι σκύλοι.

Από τους αρχαιολόγους που έχουν μελετήσει τα ταφικά έθιμα των αρχαίων Ελλήνων λίγοι έχουν ασχοληθεί με αυτή την ιδιαίτερη σχέση ανθρώπου και ζώου. Οπωσδήποτε όμως όσοι έτυχε να «πέσουν» επάνω σε ταφή ζώου, είτε μαζί είτε χώρια από το αφεντικό του, ανατρέχουν στις αρχαίες γραπτές μαρτυρίες και θυμούνται και τους σχετικούς μύθους. Αφορμή τώρα για αυτή την εισαγωγή και το σχετικό ρεπορτάζ υπήρξε ένα συγκινητικό εύρημα στη νεκρόπολη της Ορθής Πέτρας στην Ελεύθερνα της Κρήτης όπου διεξάγεται η ανασκαφή του Πανεπιστημίου Κρήτης με τον καθηγητή Νίκο Σταμπολίδη. Πρόκειται για τον σκελετό ενός σκύλου που βρέθηκε δίπλα σε ένα πιθάρι που περιείχε τον σκελετό ενός αγοριού. Η γνωστή μας πια ανασκαφή της Ελεύθερνας είχε δημοσιευθεί για πρώτη φορά πριν από πολλά χρόνια στο «Βήμα» με τον τίτλο «Δειροτομηθείς Σιδήρω» και ο αποκεφαλισμένος σκελετός που βρέθηκε στην πυρά είχε μεταφερθεί αργότερα στην έκθεση της Ελεύθερνας που διοργανώθηκε στο Κυκλαδικό Μουσείο. Αυτή τη φορά στην ίδια ανασκαφή ήρθε στο φως ένα άλλο ενδιαφέρον εύρημα.

Ανθρωποι και σκύλοι
«Μετά την ολοκλήρωση του στεγάστρου που προστατεύει την ανασκαμμένη μέχρι στιγμής νεκρόπολη» λέει ο καθηγητής Σταμπολίδης «έχουμε τώρα προχωρήσει στο στάδιο των εργασιών συντήρησης.Σε ορισμένα σημεία που δεν είχαμε σκάψει βαθύτερα αναγκαστήκαμε τώρα να αφαιρέσουμε κάποια χώματα για να μπορέσουμε να δουλέψουμε.Εκεί μας περίμενεμια έκ πληξη!Κοντά στον γνωστό και για το ανθρωπολογικό του υλικό τάφο Α1Κ1 όπου έχουν βρεθεί τα οστά πολλών αριστοκρατών πολεμιστών της Ελεύθερνας από το 900 ως το 680 π.Χ.,ο χώρος είχε μείνει ανέπαφος. Μιλάμε βέβαια για ένα πολύ μικρό κομμάτι γης όπου ήρθε τώρα στο φως μια πιθοταφή ανάμεσα σε τεφροδόχους και χάλκινες φιάλες.Το στόμιο αυτού του πίθου είναι στραμμένο προς Βορά και ακουμπάει σε μια μεγάλη όρθια πέτρα η οποία δεν αποτελούσε μόνο τη φραγή του πίθου,αλλά και το σήμα του.Οταν ανοίξαμετον πίθο διαπιστώσαμε ότι περιείχε έναν σκελετό,σε συνεσταλμένη στάση,του οποίου τα οστά πιθανότατα ήταν ενός αγοριού εφηβικής ηλικίας 15 ίσως ετών.Οταν όμως μετά θελήσαμε να διαμορφώσουμε τον χώρο,προκειμένου να παραμείνει το πιθάρι in situ για τους επισκέπτες της νεκρόπολης,αφαιρώντας τα χώματα ακριβώς δίπλα και στο ίδιο βάθος όπου “πατούσε” ο πίθος,βρήκαμε τον σκελετό του σκύλου.Ο σκελετός είναι ακέραιος χωρίς ίχνη βίαιου θανάτου.Δεν έχουμε δηλαδή δείγματα ότι τον θυσίασαν. Είναι απλώς ένας κρητικός ιχνηλάτης σκύλος.Ετσι η πιθανότερη εξήγηση είναι ότι ίσως πέθανε από τη λύπη του,πράγμα που ανήκει βέβαια στον χώρο των υποθέσεων καθώς δεν μπορεί να επιβεβαιωθεί ανασκαφικά.Υπάρχουν όμως περιγραφές αυτού του είδους που έφθασαν στις μέρες μας από αρχαίους ιστορικούς» καταλήγει ο κ. Σταμπολίδης. Μια άλλη ταφή με σκελετούς σκύλων είχε βρει πριν από μερικά χρόνια στο Καβούσι της Ανατολικής Κρήτης η αρχαιολόγος Leslie Day και δημοσίευσε το εύρημά της στο Αmerican Journal of Αrchaeology, ενώ και η αρχαιολόγος κυρία Ελπίδα Σκέρλου εντόπισε πρόσφατα ταφή σκύλου στην Κω που ακόμη δεν δημοσιεύτηκε. Από την πλευρά των αρχαίων μαρτυριών τόσο ο Αιλιανός όσο και ο Πολυδεύκης στο Ονομαστικό του αναφέρουν παραδείγματα για ταφές σκύλων ή για σκύλους που ακολούθησαν το αφεντικό τους στον θάνατο αρνούμενοι τον αποχωρισμό. Από τα Ομηρικά Επη ξέρουμε ότι ο σκύλος του Οδυσσέα τον περίμενε 20 χρόνια να επιστρέψει στην Ιθάκη και όταν τον μυρίστηκε να πλησιάζει το ανάκτορο πήγε να τον προϋπαντήσει και ξεψύχησε στα πόδια του. Μια άλλη μαρτυρία προέρχεται από τον Αιλιανό και αναφέρεται στον Εύπολη ο οποίος πέθανε στην Αίγινα και επάνω στον τάφο του πέθανε ο πιστός του σκύλος. Η θέση ονομάστηκε Κυνός Σήμα.

Μια λίγο διαφορετική περίπτωση απόδοσης τιμής σε σκύλο έχουμε στην Αθήνα των ρωμαϊκών χρόνων. Εδώ δεν υπάρχει ένδειξη αφεντικού. Κατά τη διάρκεια λοιπόν των ανασκαφών για το μετρό, βρέθηκε στην πλατεία Συντάγματος ο τάφος ενός σκύλου. Δεν γνωρίζουμε ούτε πώς λεγόταν ούτε σε ποιον ανήκε. Τα χάλκινα όμως διακοσμητικά καρφιά που σώθηκαν από το δερμάτινο κολάρο γύρω από τον λαιμό του, αλλά και τα κτερίσματα των μυροδοχείων (!) που βρέθηκαν δίπλα του υπαινίσσονται ότι θα πρέπει να ανήκε σε κάποιον εύπορο ευγενή, ή να έκανε κάποια ηρωική πράξη στη ζωή του. Το εύρημα παρουσιάστηκε στην έκθεση «Η Πόλη κάτω από την Πόλη» που έγινε πριν από λίγα χρόνια και πάλι στο Κυκλαδικό Μουσείο.

Ανθρωποι και άλογα
Οι ταφές αλόγων αποτελούν μια διαφορετική ενότητα σε ό,τι αφορά τη σχέση ζώου- ανθρώπου και έχουν βρεθεί σε βασιλικούς τάφους κυρίως στην Ασία. Σε ορισμένους μάλιστα τον νεκρό ακολούθησαν και οι υπηρέτες ή οι θεραπαινίδες του. Πρόκειται δηλαδή περισσότερο για ένδειξη ισχύος από φιλίας. Εξαίρεση είναι η γνωστή σχέση του Μ. Αλεξάνδρου με το άλογό του τον Βουκέφαλο. Σύμφωνα με ιστορικές μαρτυρίες ο Αλέξανδρος, αφού δάμασε το ατίθασο άλογο, το πήρε μαζί του στην Ασιατική Εκστρατεία. Οταν ο Βουκέφαλος σκοτώθηκε στη μάχη του Υδάσπη στην Ινδία, ο Αλέξανδρος αποφάσισε την καύση του αλόγου του το οποίο με ιδιαίτερες τιμές έριξε σε μεγάλη πυρά και κατόπιν έδωσε το όνομά του σε μια πόλη που ίδρυσε.

Στην Ελλάδα τώρα των Μυκηναϊκών χρόνων φαίνεται ότι το έθιμο της ταφής των αλόγων δεν ήταν άγνωστο. Ενα τέτοιο εξαιρετικά διατηρημένο παράδειγμα... χωρίς ανθρώπινη ακολουθία, είναι του θολωτού τάφου του Μαραθώνα που αναφέρεται στο βιβλίο της διακεκριμένης αρχαιολόγου Ε. Vermeule «Αspects of death in Εarly Greek Αrt and Ρoetry» 1981. Πρόκειται, όπως γράφει η αρχαιολόγος, για σπάνιο δείγμα ταφής αλόγων κατά τους Μυκηναϊκούς χρόνους που αναφέρεται στην επική παράδοση ότι τα ζώα που ήταν μαζί με τον νεκρό κατά τη ζωή του, τον συνοδεύουν στο ταξίδι του προς τον Αδη. Αυτή όμως η σχέση φαίνεται να σταματάει όταν η ψυχή περνάει τις πύλες του Αδη όπου δεν έχουμε απεικονίσεις ή περιγραφές ζώων, προσθέτει η ίδια.

Ετσι το ερώτημα που μένει τώρα είναι... για το πού πήγαιναν τα ζώα όταν έφθαναν στις Πύλες του Αδη. Αρχαία μαρτυρία πάντως για παράδεισο ζώων δεν έφθασε στις μέρες μας και έτσι ελεύθερα μπορεί να υποθέσουμε ότι ίσως υπήρχαν Ηλύσια Πεδία αλόγων όπου θα φύτρωνε σανός και σκύλων με κόκαλα. Ποιος ξέρει;

Πηγή: Το Βήμα

Τετάρτη 11 Μαρτίου 2009

Σκύλος με δύο... μύτες!


Ο εξερευνητής συντ/άρχης Τζον Μπλάσφορντ Σνελ έχει βρεθεί αντιμέτωπος με νυχτερίδες "βρυκόλακες" και θυμωμένες άγριες μέλισσες, όμως, η τελευταία του συνάντηση ήταν με έναν μάλλον ασυνήθιστο σκύλο. Εντόπισε μια περίεργη ράτσα κυνηγόσκυλων των Άνδεων με δύο μύτες, σε ένα πρόσφατο ταξίδι του στη Βολιβία. Ο πρόεδρος της Επιστημονικής Εταιρίας Εξερευνήσεων υποστήριξε ότι ο σκύλος, με το όνομα Ζινγκού, δεν ήταν "πολύ όμορφος".
Είπε χαρακτηριστικά: "Αυτή η ράτσα θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να ανιχνεύει νάρκες ή ναρκωτικά, γιατί διαθέτει ιδιαίτερα αυξημένη αίσθηση όσφρησης".
Ο συνταγματάρχης Μπλάσφορντ Σνελ συνάντησε για πρώτη φορά ένα τέτοιο σκυλί, που το φώναζαν Μπέλα, το 2005, όταν βρισκόταν σε αποστολή χαρτογράφησης στην περιοχή Οτζάκι. Όπως είπε σε ραδιοφωνικό σταθμό, "ενώ βρισκόμαστε εκεί, μια νύχτα, δίπλα στη φωτιά, είδα ένα σκυλί με περίεργη όψη. Φαινόταν να έχει δύο μύτες". "Τότε, θυμήθηκα ότι ο θρυλικός εξερευνητής συνταγματάρχης Πέρσι Φόσετ, το 1913, είχε υποστηρίξει ότι συνάντησε περίεργα σκυλιά στη ζούγκλα του Αμαζονίου. Κανείς δεν τον πίστεψε, αντίθετα τον χλεύασαν."
Το σκυλί που είδε δύο χρόνια πριν ήταν η Μπέλα, και στο δεύτερο ταξίδι του στην περιοχή, ο εξερευνητής ανακάλυψε τον γιο της, τον Ζινγκού, στο χωριό Οτζάκι. Μάλιστα, ο σκύλος αυτός είχε αποκτήσει τέσσερα κουταβάκια με μια σκυλίτσα που είχε "μόνο" μία μύτη. Δύο από τα σκυλάκια είχαν δύο μύτες, τα άλλα δύο ήταν κανονικά, όμως τα πρώτα πέθαναν μετά από τρεις ημέρες. Ένας κτηνίατρος εξέτασε τον Ζινγκού για να διαπιστώσει αν είχε υπερωιοσχιστία, αλλά δεν συνέβαινε κάτι τέτοιο.
"Υπάρχει πιθανότητα αυτά τα σκυλιά να προέρχονται από μια ράτσα με δύο μύτες που χρησιμοποιούσαν οι Ισπανοί στο κυνήγι, την εποχή της κατάκτησης της Αμερικής", δήλωσε ο συνταγματάρχης Μπλάσφορντ Σνελ. "Πιστεύω ότι πήραν μερικά μαζί τους στη Νότιο Αμερική, όπου αυτά συνέχισαν να αναπαράγονται. Είναι καλά κυνηγόσκυλα". Πρόσθεσε ότι ο Ζινγκού είναι αρκετά επιθετικός, έχει ύψος γύρω στα σαράντα εκατοστά κι αγαπά τα αλμυρά μπισκότα, αλλά δεν είναι "πολύ όμορφος".
Ο καλύτερος φίλος του Ζινγκού είναι ένα γουρούνι ονόματι Γκρέγκορι, και τα δύο ζώα είναι τα "αφεντικά" του χωριού. "Τα άλλα σκυλιά έχουν άγριες διαθέσεις απέναντι στον Ζινγκού, γιατί αισθάνονται ότι είναι διαφορετικός. Είναι το μικρότερο σκυλί, όμως τους τρέπει όλους σε φυγή", είπε ο συνταγματάρχης. "Είναι πολύ έξυπνος κι έχει οξυμένη την αίσθηση της όσφρησης".
Ο στρατός της Βολιβίας πήρε δείγματα DNA από το σκύλο γιατί ενδιαφέρεται για τη συγκεκριμένη ράτσα. Άλλωστε, δεν είναι το μόνο σκυλί με αυτή την ιδιαιτερότητα, υπάρχουν κι άλλα στην περιοχή.

Πηγή: Σκάι, BBC

Τρίτη 10 Μαρτίου 2009

Το σκυλάκι του Ομπάμα.


Ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπάρακ Ομπάμα, υποσχέθηκε στις κόρες του ένα σκυλάκι, ανταμοιβή για το κουράγιο που έδειξαν κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας του. Επειδή η Μάλια (η μεγαλύτερη κόρη) υποφέρει από αλλεργίες αναζήτησαν μία ράτσα που να μην της προκαλεί πρόβλημα και κατέληξαν στο Portuguese Water Dog, που ήταν πρόταση του γερουσιαστή Τεντ Κένεντι. Μέχρι τον Απρίλιο αναμένεται στην οικογένεια Ομπάμα να προστεθεί ένα νέο τετράποδο μέλος, το όνομα του οποίου δεν έχει ακόμα αποφασιστεί.


Πηγή: BBC, Zougla.gr