Σκέφτηκα ότι η άλλη ζωή θα είναι ένας κόσμος όπου θα είμαστε τα κατοικίδια των κατοικιδίων που έχουμε σε τούτη τη ζωή. Όπως τους φερθήκαμε, έτσι θα μας φέρονται στον άλλο κόσμο και αυτή θα είναι η κόλαση και ο παράδεισός μας, η ζωή που τους προσφέραμε.
Σάββατο 24 Μαΐου 2008
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
8 σχόλια:
Μάταια αναζήτησα αυτές τις μέρες ένα αφήγημα που διάβασα χρόνια πριν και με συγκίνησε μέχρι δακρύων. Κάπου φαίνεται παράπεσε..
Ήθελα να αντιγράψω εδώ ένα αυτοτελές απόσπασμα:την ιστορία ενός σκύλου και ενός ανθρώπου.
Αν έχετε το χρόνο και τη διάθεση:
Χάρλαν Έλισον, Δεν έχω στόμα και θέλω να ουρλιάξω, εκδόσεις απόπειρα.(το απόσπασμα είναι απ το πρώτο διήγημα: το πουλί του θανάτου).
Νομίζω πως θα σας αρέσει.
Χαιρετισμούς
Κάποια ινδιάνικη παράδοση πρέπει να 'ναι αυτή: Όταν πεθαίνει ο άνθρωπος, λένε, βρίσκεται σε ένα αμφιθέατρο -σε έναν πλατύ χώρο, τέλος πάντων- και γύρω του είναι όλα τα ζώα που σκότωσε στη ζωή του. Αυτά λοιπόν τον ρωτάνε: "Γιατί μας σκότωσες; Είχες κάποιον σοβαρό λόγο, ήθελες να τραφείς ή να προστατέψεις τον εαυτό σου;"
Αν ο άνθρωπος δεν βρει σοβαρό λόγο για τους σκοτωμούς, τότε ορμάνε πάνω του και τον ξεσκίζουν με νύχια, δόντια, κέρατα -ό,τι έχει το καθένα.
Melen, υποθέτω ότι εννοούσες το διήγημα του Χ.Ε. "Ένα Παιδί Κι Ο Σκύλος Του" (όλο το κείμενο εδώ). Δε νομίζω όμως ότι κατά βάθος μιλάει για σκύλο -θέλω να πω ότι ο "σκύλος" της ιστορίας ουσιαστικά λειτουργεί ως άνθρωπος.
@elias
Καλησπέρα. Όχι, δεν εννοούσα το ένα παιδί κι ο σκύλος του..Το ξέρω το διήγημα.. και πράγματι κατα βάθος δε μιλάει για σκύλο.
Το πουλί του θανάτου είναι άλλο αφήγημα, πολύ καλό αν σου αρέσει ο Έλλισον.
Χαιρετώ.
Δεν το 'χω διαβάσει το διήγημα που λες, ο Χάρλαν Έλλισον είναι αρκετά... αμφιλεγόμενος συγγραφέας.
Δες κι εδώ.
@elias
Είδα!
Όσο αμφιλεγόμενος κι αν είναι ο Έλλισον, μου αρέσει..
αλλά μπροστά στον Phillip K. Dick,
όλοι έρχονται δεύτεροι..
Καλή συνέχεια!
Φαντάζομαι είδες το scanner darkly,
η καλύτερη νομίζω μεταφορά του Dick, στη μεγάλη οθόνη
Να σαι καλά!
Ναι, σίγουρα ήταν η καλύτερη, από την άποψη ότι προσπαθούσε να μείνει πιστή στο βιβλίο, αν και η ταινία δεν απέδωσε τόσο εκτεταμένα όλον αυτόν το διχασμό του Φρεντ/Μπομπ Άρκτορ. Ο ΦΝ ξεκίνησε να γράφει ένα βιβλίο για τα ναρκωτικά και κατέληξε σε κάτι διαφορετικό (θα το αναπτύξω περισσότερο όταν γράψω για το Scanner).
Σου αρέσουν οι σκύλοι (υποθέτω ότι είσαι ο οικοδεσπότης του blog) και ο Φίλιπ Ντικ: πολύ σωστό σε βρίσκω.
Χάρηκα που σε ανακάλυψα.
Μα όχι!
Φυσικά και δεν είμαι ο οικοδεσπότης!
Σε ποιον νομίζεις πρότεινα να διαβάσει το πουλί του θανάτου;;
Ο οικοδεσπότης αφήνει το μαγαζί του ξεκλείδωτο και γίνεται του Χάρλαν Έλλισον...
Melen, μου κίνησες την περιέργεια. Θα ψάξω να βρω το Πουλί του Θανάτου, να δω αν έχει πράγματι την συγκίνηση που υπόσχεσαι.
Δημοσίευση σχολίου